کد مطلب:22584 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:17

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

چه كار كنم تا ياد خدا و حضور او را فراموش نكنم؟

آري واقعاً گمشده انسان خدا است و تا انسان دريافت درست و حقيقي اي از مبدأ و معبود خود نداشته باشد، دلش آرام نمي گيرد. انسان به دنبال اين حقيقت است كه به نوعي حضور حق تعالي را در زندگي خويش احساس نمايد و از اين كه مي بيند در بسياري از موارد قادر نمي باشد كه حضور او را در زندگي خويش ادراك نمايد، به شدت غمگين مي شود و احساس مي كند كه از او دور افتاده است. اصلي ترين راه رسيدن به احساس حضور خداوند در زندگي، چيزي جز معرفت صحيح و تصور و شناخت حقيقي از حق تعالي كه همان هستي محض، فراگيري و يكدانه عالم است، نمي باشد. با ادراك وجود حق تعالي است كه انسان درمي يابد او حقيقت تمامي زندگي است، حقيقت انسان است و حقيقت هر چيزي است كه وجود دارد. اگر اين حقيقت را باور نماييم و ببينيم كه حق تعالي، همان هستي و وجودي است بر درون و بيرون ما احاطه دارد و هر چه كه هست، هستي اش از او وابسته به اوست و تأثير هر چيز از سوي اوست، در اين صورت است كه حضورش را در تمامي زندگي احساس مي نماييم و همچون حضرت ابراهيم(ع) از سوزندگي مشكلات و حسدها و حسرت ها نمي هراسيم و گلستان شدن زندگي در ميان آماج خطرات را به چشم مشاهده مي كنيم. در هر صورت براي درمان غفلت اولين مرحله به تعبير اصحاب سيرو سلوك «يقظه و بيداري از خواب غفلت و توجه به غافل بودن خويش» مي باشد. خوشبختانه شما اين احساس را داريد كه ان شأالله شروع خوب و مباركي برايتان خواهد بود. پس از آن مي بايست انسان عزم خود را جزم كرده و تصميم قاطع بگيرد هميشه تابع خواست خداوند بوده و همواره در صدد انجام تكاليف الهي باشد. چه در اموري عبادي و چه در امور اجتماعي و ديگر ابعاد زندگي. هر قدمي كه بر مي دارد و هر سخني كه مي گويد و هر برنامه اي كه دارد نخست ببيند آيا رضاي خداوند در آن مي باشد يا نه والا از آن صرف نظر نمايد. در حديثي آمده است: «كمال در اين است كه انسان خواسته هايش را در مسير الهي قرار دهد ونيرويش را در جهت رضايت حضرتش صرف كند. در مرحله اول بايد انسان خود را مقيد به انجام واجبات و ترك محرمات نمايد و پس از مدتي كه بدين كار عادت كرد و انجام آن برايش آسان شده خود را مقيد به انجام مستحبات و ترك مكروهات نمايد و گرنه چنين تقيدي در قدم هاي اوليه آثار سوئي به دنبال خواهد داشت. به هر حال رعايت تقوا و انجام تكاليف الهي در هر مرحله اي خود زمينه ساز درك بيشتر و توفيق افزون تر و توجه و تقرب والاتري به ذات باري تعالي خواهد بود. چنانكه در سوره «انفال آيه 29» آمده است: {A{/Bيا أَيُّهَا اَلَّذِينَ آمَنُوا إِنْ تَتَّقُوا اَللَّهَ يَجْعَلْ لَكُمْ فُرْقاناً وَ يُكَفِّرْ عَنْكُمْ سَيِّئاتِكُمْ وَ يَغْفِرْ لَكُمْ وَ اَللَّهُ ذُو اَلْفَضْلِ اَلْعَظِيمِ {w1-22w}{I8:29I}/}A}؛ {Mاي اهل ايمان! اگر پرهيزگار بوده و تقواي الهي پيشه كنيد خداوند براي شما نيروي تشخيص حق از باطل قرار داده و بدي هاي شما را پوشانده و شما را بيامرزد و خداوند داراي فضل و رحمت بزرگ است M}. آري اگر قدم هاي اوليه برداشته شود زمينه اي براي دريافت برنامه ادامه مسير فراهم مي شود. به قول شاعر: {Sگر مرد رهي ميان خون بايد رفت # از پاي فتاده سرنگون بايد رفت S} {Sتو پاي در راه نه و هيچ مترس # خود راه بگويدت كه چون بايد رفت S} و به تعبير خداوند تبارك و تعالي در قرآن كريم: {A{/Bوَ اَلَّذِينَ جاهَدُوا فِينا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنا{w1-6w}{I29:69I}/}A}؛ {Mكساني كه در راه ما تلاش نمايند ما ايشان را به راه هاي خويش هدايت مي كنيم M}، {V(عنكبوت، آيه 69)V}. براي تقويت اين حركت و رشد آن توجه به چند نكته لازم است: 1- پرهيز از مجالست و همنشيني با اهل دنيا و دور از معنويت. چه آنكه از رسول اكرم(ص) نقل شده است كه فرمود: «به خاطر برخورد با اهل دنيا قلبم زنگار گرفته و مكدر مي شود و براي جبران آن روزي هفتاد مرتبه استغفار مي كنم». خداوند نيز در سوره «نجم آيه 29» مي فرمايد: {H{/Bفَأَعْرِضْ عَنْ مَنْ تَوَلَّي عَنْ ذِكْرِنا وَ لَمْ يُرِدْ إِلاَّ اَلْحَياةَ اَلدُّنْيا{w1-12w}{I53:29I}/}H}؛ {Mپس از كساني كه از ياد ما روي گرداندند و جز زندگي دنيا را نخواستند اعراض كن و روي بگردان M}. 2- محاسبه نفس كه هر شب يا هر هفته و يا لااقل هر ماه گذشته خود را بررسي نمايد و به تعبيري به خود نمره بدهد. اگر كار شايسته اي انجام داده سپاسگزار بوده و از خداوند ادامه توفيق را بخواهد و اگر مرتكب خلافي شده استغفار نموده و تصميم بر ترك آن بگيرد. 3- بهره گيري از ثقل اكبر و قرآن كريم و انس با آن. چه اين كه هم تلاوت و حفظ قرآن به انسان نورانيت بخشيده و معنويت مي دهد و هم آشنايي با معارف آن (هركسي در حد خودش حتي در حد ترجمه) موجب رشد روحي مي باشد. زيرا معارف قرآن و آياتش نسخه هايي است براي درمان دردها و مشكلات. گرچه در برداشت از آيات متشابه بايد جانب احتياط را پيشه كرد و آن را به اهلش واگذار نمود و گرنه ممكن است خود آن موجب گرفتاري گردد. 4- بهره گيري از ثقل اصغر و ائمه هدا(ع) و توسل به ايشان. بايد توجه داشت كه توسل به حضرات معصومين(ع) هم خود توجه به حق تعالي و عالم ملكوت است و هم زمينه ساز بهره گيري بيشتر از فيض ربوبي و كسب توفيقات بيشتر. بنابراين نمي توان چنين پنداشت كه به ائمه(ع) توسل داشته ايم ولي جوابي نگرفته ايم. زيرا همان توفيق توسل خود توجه به حق بوده است و مايه دوري از غفلت. پس خود جواب بوده است و چه بسا كه همين روحيه كمال خواهي و به دنبال معنويت بودن از آثار و بركات همان توسلات باشد كه بايد ادامه يابد. چه بسيارند كساني كه از غفلت خود نيز غافلند و يا پس از توجه در صدد درمان بر نمي آيند. از اين رو بايد سپاسگزار نعمت ها و معنويات به دست آمده بود و درخواست استمرار و افزايش آن را از خداوند داشت.